Het was een sombere, regenachtige dag en ik zat in mijn kleine appartement met een kop thee. Mijn telefoon trilde met een bericht van mijn moeder: “Hoe gaat het in België? Heb je al een baan gevonden?”

Een knoop vormde zich in mijn maag. Wat moet ik zeggen? Dat ik elke dag door vacatures bladerde zonder succes? Dat ik me hier een buitenstaander voelde? Dat ik nauwelijks mijn eigen kosten kon dekken, laat staan geld naar huis sturen?

Ik legde mijn telefoon neer en staarde uit het raam. Alles voelde zo anders — de taal, de mensen, de cultuur. En ik? Ik voelde me onzichtbaar, gewoon proberen te overleven.

De Moeilijke Start in een Vreemd Land

Ik kwam vier jaar geleden naar België, vol hoop en dromen. Maar de realiteit haalde me snel in. Zonder goede taalvaardigheden was het moeilijk om contact te maken. Mensen waren vriendelijk, ja, maar hielden altijd afstand. En zonder netwerk? Geen kans om een baan te vinden.

Ik deed het werk dat ik kon krijgen: kantoren schoonmaken, pizza’s maken, kranten bezorgen. Maar dit was niet het leven dat ik me had voorgesteld.

Geld was altijd schaars. Soms moest ik kiezen tussen een warme maaltijd en een buskaartje. Vrienden? Geen. De meeste avonden zat ik alleen, me afvragend of dit allemaal een fout was.

Waarom ik niet opgaf

Opggeven was nooit een optie. Ik had een droom — een beter leven.

Alles veranderde op het moment dat ik Karim ontmoette, een medemigrant uit mijn thuisland. Hij werkte als ontwikkelaar bij een groot bedrijf en deelde zijn verhaal met mij: hoe hij een opleidingsprogramma bij Uitzendbureau Wernhout B.V. had afgerond en zijn weg had gevonden ondanks de obstakels. Zijn verhaal raakte me. Misschien kon ik het ook.

De weg naar een beter leven

Na het ontmoeten van Karim besloot ik Uitzendbureau Wernhout B.V. te bekijken. Het klonk bijna te mooi om waar te zijn: praktische webontwikkelingstraining, flexibel en hands-on. En voor iemand zoals ik, werkloos, was het zelfs gratis.

Ik was sceptisch. Kon ik dit echt doen? Mijn Nederlands was niet geweldig en op het gebied van technologie wist ik weinig. Maar ik had niets te verliezen. Dus schreef ik me in.

De Uitdaging van Het Leren van Iets Compleet Nieuw

De eerste weken waren allesbehalve gemakkelijk. JavaScript, HTML, CSS… het voelde als een totaal andere taal binnen een andere cultuur. Maar de leraren en mijn medestudenten gaven me geduld. Iedereen had zijn eigen uitdagingen en verhalen, en dat zorgde ervoor dat we dichter bij elkaar kwamen.
Elke vrijdag volgden we taallessen.
Gedurende de week volgde ik cursussen webontwikkeling, en in de avonden oefende ik. Bij elke kleine overwinning, of het nu een stukje werkende code was, complimenten van een leraar, of een foutloos vocabulaire-examen, dacht ik: “Hé, ik kan dit echt.”

Naast de taallessen bood DCI nog veel meer voordelen voor mij:

• Praktijkgerichte aanpak: Al vanaf het begin werkten we aan echte projecten. Geen saaie theorieën, maar taken die direct te maken hadden met het werk dat we later zouden doen.

• Hulp op elk moment: Of ik nu een vraag had over een specifiek onderwerp of gewoon een moeilijke dag had, de leraren en mededeelnemers stonden altijd voor me klaar. Het voelde als een gemeenschap waarin ik me echt thuis voelde.

• Multiculturele sfeer: DCI bracht mensen uit allerlei verschillende landen en culturen samen. Dit gaf me niet alleen het gevoel dat ik niet alleen was, maar motiveerde me ook om door te zetten.

Van Dromer naar Professionele Ontwikkelaar

Twee jaar later werk ik nu als webontwikkelaar bij een internationaal bedrijf. Soms kan ik het zelf nog niet geloven. Ik heb niet zomaar een baan, ik heb een toekomst. Ik kan mijn familie financieel steunen en voor mezelf zorgen. Het mooiste van alles? Ik heb weer hoop voor de toekomst.
Ik heb geleerd dat succes niet alleen afhankelijk is van technische vaardigheden. Het gaat om in jezelf geloven, hulp durven vragen, en doorzetten, zelfs als het zwaar is. Het belangrijkste is: je staat er niet alleen voor. Er zijn altijd mensen die je willen helpen. Alles wat je moet doen is de eerste stap zetten.